Dla polepszenia uziarnienia można dodawać żużle, miały kamienne, (odpady Z kamieniołomów) o uziarnieniu ciągłym np. 0-25; 0-10; 0-5- i 0-2 mm. Grunty o granicy płynności 40-60% i o wskaźniku plastyczności 18-30% mogą być, stabilizowane, lecz wymagają dla rozdrobnienia i przemieszania z cementem specjalnych, maszyn lub wstępnej obróbki wapnem albo innymi dodatkami. Grunty o zawartości części organicznych 2%, bądź zawartości > 1 % są mało przydatne lub w ogóle nie przydatne do stabilizacji cementem. Pewną poprawę wyników uzyskać można przez neutralizację szkodliwie wpływających czynników na wyniki stabilizacji do- datkiem do gruntu wapna palonego mielonego lub hydratyzowanego bądź chlorku wapnia. Kwasowość gruntów jest również czynnikiem niepożądanym przy stabilizacji. Kwasowość gruntu przeważnie jest spowodowana obecnością substancji organicznych jak kwaśnego humusu, nagromadzenia się krzemianów, pochodzących ze stopniowego wyługiwania się składników z materiałów, tworzących grunt, Powodują ją również rozpuszczalne sole nieorganiczne – fosfaty i siarczany. Zarówno ilość składników organicznych jak i kwasowość gruntu należy ustalić laboratoryjnie. Grunty o wskaźniku stężenia jonów wodorowych pH = 6-8 najlepiej nadają się do stabilizacji. Grunty o pH < 4,5 uznać należy za nieprzydatne do stabilizacji, zaś o pH>5 można stabilizować po ulepszeniu dodatkami wapna lub chlorku wapnia w ilościach podanych powyżej jak dla gruntów o zawartości części organicznych. Zawartość wapnia w gruncie wywiera korzystny wpływ, powoduje koagulację soli koloidalnych oraz sprzyja tworzeniu tych skupisk (mikroagregatów) z drobnych cząsteczek gruntu, Obecność, lub możliwość powstawania w r gruncie siarczanów nie sprzyja stosowaniu cementu do stabilizacji gruntu, ponieważ związki siarki działają szkodliwie na cement (głównie kwaśny siarczan sodu). Dopuszczalna zawartość siarczanów (S03) w gruncie przeznaczonym do stabilizacji lub soli łatwo rozpuszczalnych. wynosić powinna nie więcej niż 20, lecz przy górnej granicy przewidywać należy neutralizację gruntu wapnem lub chlorkiem wapnia. Cement Do stabilizacji gruntów przydatne są cementy portlandzki marki 250 i 35 oraz hutniczy marki 250. Cement portlandzki marki 250 powinien odpowiadać normie PN-60B- 30000. Można go używać do stabilizacji wszystkich gruntów, charakteryzujących się brakiem zanieczyszczeń humusowych oraz siarczanów lub łatwo rozpuszczalnych soli. Cement portlandzki marki 350 powinien odpowiadać normie PN-60fB- 30001. Cement ten szczególnie nadaje się do stabilizacji gruntów drobnoziarnistych, lekko kwaśnych lub małohumusowych. Użycie cementu portlandzkiego 350 prawie zawsze pozwala na-zmniejszenie ilości dawkowania cementu o 20730 w stosunku do potrzebnej ilości cementu portlandzkiego marki 250. Zastosowanie cementu portlandzkiego marki 350 do stabilizacji gruntów należy sprawdzać w przypadku, gdy dozowanie cementu portlandzkiego 250 w ilości do 12 nie daje zadowalających wyników. Cement hutniczy marki 250 powinien odpowiadać normie PNB-30005. Może on być stosowany do gruntów sypkich, szczególnie humusowych o pH 5,0 lub przy wodzie bądź gruntach charakteryzujących się nieznaczną zawartością siarczanów w przeliczeniu na 804 (stabilizacja pia- sków morskich). [podobne: gablota ogłoszeniowa, hologramy els, inhibitor korozji ]
Tags: gablota ogłoszeniowa, hologramy els, inhibitor korozji